Tynk tradycyjny czy cienkowarstwowy?

Bezpieczeństwo i komfort mieszkańców domu mogą iść w parze z estetyką. Jest to możliwe, gdy dokładnie przemyślimy dobór tynku oraz solidnie wykonamy elewację. Dzięki temu zabezpieczymy ściany zewnętrzne przed uszkodzeniem i wpływem warunków atmosferycznych.

Tynk to wciąż najpopularniejsze wykończenie murowanych ścian zewnętrznych. Nadaje się zarówno do wykończenia ścian jedno- , dwu- i trójwarstwowych. Obecnie na rynku mamy duży wybór różnych tynków elewacyjnych.

Jaka ściana taki tynk

Rodzaj tynku należy dopasować do charakteru podłoża (muru) oraz konkretnych warunków otoczenia. Nasz wybór powinien być podyktowany technologią budowy ścian konstrukcyjnych.

• Ściany jednowarstwowe nie są ocieplone - tynk powinna cechować duża paroprzepuszczalność. Na ścianach drewnianych i wykonanych z pustaków stosujemy tradycyjną zaprawę tynkarską.
• Ściany dwuwarstwowe z izolacją termiczną - wskazane są tynki cienkowarstwowe.
• Ściany trójwarstwowe - można na nie nakładać zarówno tynki tradycyjne, jak i cienkowarstwowe.

Tynki zewnętrzne - elewacyjne

Pamiętajmy, że przy wyborze elewacji, priorytetem powinna być dla nas odporność materiału na działanie warunków atmosferycznych.

Materiał musi spełniać swoje funkcje i chronić przed deszczem, śniegiem, mrozem, wiatrem, mocnym słońcem oraz przed licznymi zanieczyszczeniami chemicznymi, zawartymi w powietrzu i wodzie deszczowej. Starajmy się wybierać materiały proste w pielęgnacji i takie, które można bez problemu odnawiać i naprawiać. Zwróćmy także uwagę, czy prawidłowo wiąże się z podłożem – mówi Bartłomiej Zięba z firmy ES Polska.

Rodzaje tynków elewacyjnych

Wśród różnych rodzajów tynków elewacyjnych wyróżniamy:

• Tynki tradycyjne.
• Meszanki tynkarskie.
• Tynki cienkowarstwowe.

Tynki tradycyjne

Zaliczamy do nich tynki cementowe lub cementowo-wapienne. Tynki cementowe są najmocniejsze, dlatego stosuje się je, w miejscach, gdzie mur ma kontakt z wilgocią (ściany piwnic, cokoły) oraz na powierzchniach narażonych na uszkodzenia mechaniczne. Ze względu na ciężką obrabialność, można je modyfikować dodając wapna, wskutek czego uzyskujemy tynk cementowo-wapienny.

Dawniej przygotowywało się go na budowie, mieszając poszczególne składniki. Są one nakładane kolejno w trzech warstwach: najpierw obrzutka, następnie narzut i ostatnia warstwa tynku – gładź. Wprawdzie tynki cementowo-wapienne są mniej wytrzymałe od cementowych, ale na ich korzyść przemawia większa paroprzepuszczalność i lepsza akumulacja ciepła – tłumaczy Bartłomiej Zięba.

Obecnie, aby mieć gwarancję dobrej jakości tynku, wystarczy skorzystać z gotowych, fabrycznie przygotowanych mieszanek, które wystarczy wymieszać z wodą. Mieszanki cechują wysokie właściwości techniczne, łatwość przygotowania i nakładania, ponadto stosując je oszczędzamy materiał, czas i finanse.

Tynki cienkowarstwowe

Używa się ich głównie do wykańczania elewacji ścian, które są ocieplone metodą lekko mokrą (technologia BSO). Tynk układa się na siatce zamocowanej na warstwie izolacji cieplnej i zatopionej w masie klejącej.

Ten rodzaj tynków ma wiele zalet:

• bogatsza kolorystyka,
• różnorodność faktur,
• łatwość wykonania.

Ich wspólną zaletą jest ochrona płyty styropianu i wełny mineralnej przed negatywnym wpływem warunków atmosferycznych i korzystny wpływ na estetykę budynku.

Tynki cienkowarstwowe można podzielić w zależności od rodzaju użytego w nich spoiwa.

• Tynki mineralne. Charakteryzują się dużą trwałością i odpornością na deszcz. Dodatkowy plus to wysokie parametry paroprzepuszczalności, dzięki którym woda nie gromadzi się w ścianach i mogą one oddychać. Dostępne są w mniejszej gamie kolorów niż inne tynki, dlatego często maluje się je trwalszymi farbami elewacyjnymi.
• Tynki polimerowe (żywiczne). Główną zaletą jest odporność na działanie wody. Szczelność jednak powoduje, że posiadają mniejszą paroprzepuszczalność. Są dostępne w różnych kolorach. Popularną ich odmianą stanowią tynki akrylowe.
• Tynki silikatowe (krzemianowe). Zarazem przepuszczają parę wodną i są najbardziej odporne na deszcz i inne warunki klimatyczne. Ich elastyczność sprawia, że skutecznie pokrywają małe rysy powstałe w tynku tradycyjnym. Na skutek reakcji z zawartym w powietrzu dwutlenkiem węgla, zwiększają swoją trwałość, a przez to odporność na zanieczyszczenia środowiska.
• Tynki silikonowe. To połączenie zalet tynków mineralnych i żywicznych. Stosuje się je na obiektach narażonych na zabrudzenia, ponieważ ich powierzchnia utrudnia osadzanie się brudu i ulega samooczyszczeniu (np. podczas deszczu). Są jednocześnie wodoszczelne i paroprzepuszczalne, a intensywny kolor utrzymuje się latami.

Kiedy tynkować

Bez względu na to, jaki rodzaj tynku chcemy zastosować, należy przestrzegać kilku ważnych zasad.

• Proces tynkowania rozpoczynamy nie wcześniej niż pół roku po postawieniu ścian konstrukcyjnych, przykrycia domu dachem i zamontowaniu na nim rynien. Poczekajmy aż dom osiądzie, wtedy unikniemy pękania tynków zewnętrznych pod wpływem naprężeń. Tynki zewnętrzne najlepiej kłaść wiosną lub jesienią, wtedy można liczyć na optymalną temperaturę - 15-20°C. Pamiętajmy, że w zbyt niskiej temperaturze (poniżej 5°C) tynk nie wiąże się z podłożem i może zostać uszkodzony przez mróz. Z kolei latem, kiedy mamy upały, może on zbyt szybko wysychać.
• Równie ważne jest prawidłowe przygotowanie ścian i uzupełnienie ubytków. Wszelkie instalacje elektryczne z niezaizolowanymi przewodami, które znajdują się na ścianach, koniecznie trzeba zabezpieczyć lub odłączyć na czas tynkowania.

Jak konserwować i dbać o tynk

Wiadomo, że z biegiem czasu, nawet najlepszy tynk ulega stopniowemu zniszczeniu, jednak jeśli wszystkie prace zostały prawidłowo wykonane, zaprawa tynkarska powinna przetrwać na ścianach domu przez wiele lat.

Nie można jednak zapominać o bieżącej konserwacji. Jeżeli na tynku pojawiają się glony lub grzyby, konieczne jest zastosowanie specjalnych środków, zwalczających korozję biologiczną. Warto także chociaż raz w roku umyć ściany, naprawić usterki i pomalować co 5-10 lat – radzi Bartłomiej Zięba.